Kiedu będę stary.

Kiedy będę stary, włosy obsypią się srebrną mgłą. Przystanę w ciszy wieczoru, wspomnienia uniosą mnie w przeszłość. Popatrzę na zmęczone ręce, które życie brały za bary. Były czasami puste, ale spełniały moje marzenia. A kiedy będę stary, usiadę w dzień w ciszy drzew, poczuję ich ciepło i moc. Czas będzie mnie cisnoł jak stary płaszcz. Uśmiechnę się lekko do wspomnień, bo wiem że mam mało czasu do życia. Jestem już stary, ciało stąpiło w grze. Ale serce wciąż młode mam, bo młodość w mej duszy gra. Teraz gdy jestem stary, włosy mam obsypane srebrem, czas płynie wolno. Przystanę w ciszy wieczoru, wspomnienia jak echo spokojnie wracają do mnie. Patrzę na zmeczone ręce, które tyle w moje życie wniosły, ale zawsze spełniały moje marzenia. Siedzę w cieniu drzew, czuję ich ciepło i spokój. Tak jak kiedyś gdy świat był pełen nadzieji i barw. Uśmiecham się do życia które tyle mi dało, choć może nie zawsze tego co chciałem. Teraz gdy jestem stary, ciało stąpiło w grze, lecz w sercu nadal mam młodość. Moja dusza wie co znaczy żyć.