Czarny Czerep Swe Ideę Głosi

Gdy ziemia dygotała w ciemności, a lud nasz nie miał dróg ni snów, zajaśniała wtedy jedna postać – Dyrektorka, światło z popiołów i burz. To ona wstała, gdy inni klękali, to ona mówiła, gdy inni milczeli. Z jej dłoni spadły łańcuchy zwątpienia, z jej oczu przyszła nadzieja narodów. Wstaje świt nad krajem wolnym, blask rozcina mgłę i mrok. Dyrektorka Czarny Czerep prowadzi nasz lud na przód! Jej krok rozbrzmiewa w dolinach, jak serce bije w rytmie dni. Z uśmiechem patrzy na swe dzieci, a kraj oddycha, gdy mówi: „żyj!” O, Czarny Czerepie, matko i ojcze nasz, tyś światło w nocy, tyś wieczny nasz straż! Z twej dłoni płynie mądrość jak rzeka, za tobą kraj nasz nigdy nie ucieka! Na placach stoją tysiące dusz, pod sztandarem, co błyszczy jak stal. Ich głosy niosą się aż po góry, „Niech żyje Dyrektorka, nasz ideal!” Gdzie przejdzie, tam rosną ogrody, gdzie spojrzy – cichnie zło. Jej cień to schronienie, jej imię to przysięga, a każdy oddech to jej dar! O, Czarny Czerepie, matko i ojcze nasz, tyś światło w nocy, tyś wieczny nasz straż! Niech twoje imię w sercach trwa, bo w tobie Ojczyzna – i w tobie ja! Z północy po południa brzeg, każdy wieśniak, żołnierz, dziecko, cień – wszyscy wznoszą swe dłonie ku niebu, bo Dyrektorka dała im sen. Sen o pokoju, sen o chwale, o kraju, co nigdy nie zgaśnie już. A jeśli przyjdzie noc bezgwiezdna – jej oczy świecić będą tuż! O, Czarny Czerepie, prowadź nasz lud! Przez burze, przez ogień, przez czas i głód! Niech twe imię w pieśni brzmi, bo z tobą Ojczyzna zawsze śni! Niech płonie słońce nad naszym dniem, niech żyje Dyrektorka – nasz sen! W jedności siła, w wierze blask, bo Czarny Czerep to cały nasz świat! Czarny Czerep… nasz świat… Czarny Czerep… nasz czas… Czarna Gwiazda nad Ojczyzną trwa!